🦇 Wyrzuciłam Syna Z Domu

i Urszula wyrzuciła męża z domu Wokalistka Urszula Kasprzak (62 l.), znana z hitu „Dmuchawce, latawce, wiatr” opowiedziała o swoich dwóch małżeństwach. Okazuje się, że jej życie prywatne pełne było dramatów. Pierwszego męża trzymała za ręce, gdy ten umierał na raka. Później szybko związała się z o 20 lat młodszym dźwiękowcem, Tomaszem Kujawskim. Mężczyzna uzależnił się od alkoholu i narkotyków. Urszuli nie pozostało nic innego, jak wyrzucić go z domu. Urszula znalazła w życiu dwie wielkie miłości. Niestety, obie były pełne dramatów... Gdy jej pierwszy mąż, gitarzysta Stanisław Zybowski, zmarł na raka, Urszula nie widziała sensu życia. Tym większym szokiem dla jej otoczenia było, gdy 1,5 roku później zaszła w ciążę ze swoim dźwiękowcem - młodszym aż o 20 lat Tomaszem Kujawskim. Para musiała mierzyć się z atakami, że związała się tak szybko po śmierci pierwszego męża piosenkarki. ZOBACZ TEŻ: Ludzie przyjeżdżają tu po odkupienie win. Raz w roku można dostać rozgrzeszenie Po śmierci Stanisława Zybowskiego Urszula związała się z młodszym o 20 lat Tomaszem Kujawskim - Tomek walczył z wiatrakami. Rozpaczliwie próbował udowodnić, że jest tym właściwym mężczyzną, bo mnie kocha. Próbował te stresy uśpić alkoholem, a że miał kaskę, to i innymi używkami: koksem, trawą czy co tam było dostępne. Aż w końcu przestał nad sobą panować. Pogrążał się w sobie i uzależnieniach - opisała wokalistka w swojej autobiografii pt. "Urszula". NIE PRZEGAP: Zamurowało nas. Tak Urszula wygląda w wieku 62 lat. To naprawdę ona?! Drugi mąż Urszuli miał problemy z alkoholem i narkotykami. Artystka nie zdawała sobie sprawy z uzależnienia Gwiazda długo nie zdawała sobie sprawy z uzależnienia męża. I chroniła go. - Oczywiście zazwyczaj usiłowałam go wytłumaczyć. Brałam pod uwagę, przez co przechodzi. Słowem, byłam współuzależniona. To również moje pobłażanie sprawiło, że tak się rozwijał, rozwijał, rozkręcał, rozkręcał… W końcu odbił się od ściany. Wiedzieliśmy, że dalej tak być nie może, że musi nam ktoś pomóc, bo sami z tego nie wyjdziemy. Nie spodziewał się jednak, że każę mu się wyprowadzić, że zagrożę rozstaniem. No ale cóż… Za bardzo się pogubiliśmy, przestaliśmy się dogadywać, przez co tkwiłam ciągle w jakimś wewnętrznym napięciu. A ja lubię mieć spokój i w sobie, i w domu. Nie było więc innego wyjścia niż rozstanie. Terapia szokowa - opisała Urszula w książce. Urszula wyrzuciła z domu męża. Była pewna swojej decyzji - Choć ta decyzja dużo mnie kosztowała. Intuicja mi jednak mówiła, że postępuję słusznie. (...) Decyzję o rozstaniu podjęłam ja, to fakt, ale po kilku latach Tomek mi za nią podziękował. Bo dzięki temu, że wtedy „wyrzuciłam go z domu”, musiał się zmierzyć z rzeczywistością. Znalazł ośrodek odwykowy w Charcicach koło Poznania i z własnej woli zgłosił się do niego na leczenie. Mało tego! Dał się w nim zamknąć na dwa miesiące i poddał rygorowi, który tam panuje - wspomina piosenkarka z wielką ulgą. Dzięki tej decyzji Urszula i Tomasz Kujawski są dziś wspaniałym małżeństwem, a ich wspólny syn - Szymon - ma już 19 lat.

Doczekaliśmy się z mężem jednego syna i staraliśmy się mu niczego nie odmawiać. Siedem lat temu zdecydował się założyć rodzinę. Pozwoliłam im zamieszkać w mieszkaniu po mojej mamie, które wcześniej wynajmowałam. Bardzo lubiłam synową.

237 837 910 213 Podobno największy lęk każdego rodzica, to by jego dziecko nie wyrosło na kolejnego Hitlera. Jedne dzieci będą prawdziwą dumą rodziców, inne staną się ich największą życiową porażką. Dla tej kobiety taką porażką był jej nastoletni syn, który przyznał się, że jest gejem... W obronie nastolatka wystąpił nieoczekiwanie jego dziadek, ojciec kobiety, która wyrzuciła syna z domu. Wydawałoby się, że jego poglądy powinny być, ze względu na wiek, bardziej konserwatywne, ale nic z tego. W liście zaadresowanym do córki bardzo dobitnie wyraził, co niej myśli: Droga Christine,Rozczarowałaś mnie jako moja córka. Masz rację, że mamy "czarną owcę w rodzinie", ale mylisz się co do osoby, która nią z domu Chada tylko dlatego, że przyznał się, że jest gejem - to jest dopiero prawdziwa "obrzydliwość". Rodzic, który występuje przeciwko swojemu dziecku, to jest właśnie zachowanie "przeciwko naturze".Jedyną mądrą rzeczą, którą powiedziałaś na ten temat, to że "nie wychowywałaś swojego syna, by został gejem". Oczywiście, że nie. On już się taki urodził i nie wybrał tego tak, jak nie wybrał tego, że jest leworęczny. Ty z kolei miałaś wybór i okazało się, że wyrządziłaś mu szkodę, masz ograniczone horyzonty myślowe i jesteś zacofana. Tak więc, skoro już zaczęliśmy proces wydziedziczania naszych dzieci, wydaje mi się, że nadszedł moment, byśmy powiedzieli sobie do widzenia. Teraz mam bajecznego (jakby to ujął gej) wnuka, którego muszę wychować i nie mam już czasu dla córki-dziwki bez (jeśli) odnajdziesz w sobie serce, zadzwoń do Ojciec Oglądany: 237837x | Komentarzy: 213 | Okejek: 910 osób Zobacz też Najpotworniejsze ostatnio Naj… oglądane Ulubione Komentowane Najnowsze artykuły Jak to drzewiej bywało

^{Zawiera wszystkie z moich słów; Zawiera dowolne z moich słów; Szukaj wyników w Tytuły i treść zawartości; Tylko tytuł zawartości; Wyrzuciłam go z domu}

fot. Fotolia Dobrze wiedziałam, że Adrian ma dziewczynę. Sam mi się do tego przyznał. Nie mam zwyczaju budować swojego szczęścia na cudzym nieszczęściu, więc chociaż bardzo mi się spodobał, obiecałam sobie, że będę się trzymać od niego z daleka. Ale serce nie sługa. Kiedy któregoś dnia zadzwonił i zaproponował spotkanie, nie wahałam się ani chwili. Umówiliśmy się na jedną randkę, potem drugą i trzecią. Po czwartej uznaliśmy, że jesteśmy dla siebie stworzeni. Adrian nie od razu zerwał z tamtą dziewczyną Dla mnie było oczywiste, że jak się zaczyna nowy związek, to trzeba zakończyć stary. Ale dla mojego ukochanego – już nie do końca. – Monika jest bardzo wrażliwa. Boję się, że jak odejdę tak po prostu, z dnia na dzień, to wpadnie w depresję i nałyka się jakichś prochów – tłumaczył. – Co chcesz przez to powiedzieć? Do końca życia zamierzasz działać na dwa fronty? – zdenerwowałam się. – No pewnie, że nie. Ale muszę ją delikatnie przygotować do zerwania, spokojnie wytłumaczyć, że między nami koniec, a potem… pocieszyć ją jakoś. Nie mogę tak nagle przestać się z nią widywać. Chyba to rozumiesz, prawda? – dopytywał się. – W porządku, ale mam nadzieję, że to będą tylko przyjacielskie spotkania – odparłam, Nie podobała mi się ta cała sytuacja, lecz obawiałam się, że jeśli się postawię, to mój ukochany pomyśli, że mu nie ufam, i wróci do tamtej. Wtedy jeszcze nie byłam pewna jego uczuć. Musiałam tolerować ich spotkania, choć trzeba przyznać, że Adrian nie przesadzał z pocieszaniem Moniki. Nie gnał do niej po każdym telefonie, mimo że potrafiła wydzwaniać po kilka razy dziennie. Spotykał się z nią najwyżej raz w tygodniu. I zawsze mnie uprzedzał, że do niej jedzie. Teoretycznie więc nie miałam powodów do zazdrości… Ale oczywiście byłam zazdrosna. I to coraz bardziej. Żadna dziewczyna chyba nie lubi, gdy nad związkiem krąży widmo byłej. Zaciskałam jednak zęby i robiłam dobrą minę do złej gry. Liczyłam na to, że te wizyty wkrótce się skończą. Tymczasem minął miesiąc, potem drugi i trzeci – i nic się w tej kwestii nie zmieniało. Powoli traciłam cierpliwość. Obiecałam sobie, że przy najbliższej nadarzającej się okazji postawię Adrianowi ultimatum: albo ona, albo ja. Okazja trafiła się pół roku później Rodzice uznali, że jestem już wystarczająco samodzielna, żeby opuścić rodzinny dom. I podarowali mi mieszkanie, które odziedziczyli po babci. Byłam zachwycona. Spakowałam swoje rzeczy i natychmiast się tam przeprowadziłam. Adrian oczywiście chciał zamieszkać ze mną. – Możesz się wprowadzić choćby jutro. Ale pod jednym warunkiem: przestaniesz się widywać z Moniką. Miała już mnóstwo czasu, żeby otrząsnąć się po waszym rozstaniu – powiedziałam. – W porządku, kochanie, skończę to. I tak długo byłaś cierpliwa. Jestem ci za to bardzo wdzięczny – odparł. Odetchnęłam z ulgą. Miałam nadzieję, że Monika należy już do przeszłości i nigdy więcej o niej nie usłyszę. Zamieszkaliśmy razem. To była bardzo dobra decyzja. Okazało się, że świetnie się dogadujemy i uzupełniamy. Wiele par przeżywa kryzys, gdy przychodzi im zmierzyć się z szarą rzeczywistością i problemami dnia codziennego. Kłócą się o drobiazgi, wytykają sobie wady. Ale nie my. Nasza miłość rozkwitła. Kiedy więc Adrian poprosił mnie o rękę, zgodziłam się. Myślałam, że nic nie jest w stanie zmącić naszego szczęścia. Że tak jak zaplanowaliśmy, wiosną przyszłego roku weźmiemy ślub i będziemy żyli długo i szczęśliwie. Jednak ostatnio stało się coś co sprawiło, że zwątpiłam w naszą bajkową przyszłość. Nigdy nie zapomnę tamtego letniego popołudnia Wyszłam z pracy w znakomitym humorze, bo szef napomknął, że dostanę awans. Do tego otrzymałam wiadomość od mamy, że jakaś para wycofała rezerwację sali, którą wymarzyłam sobie na wesele, i możemy wskoczyć na jej miejsce. Właśnie miałam wsiąść do samochodu, gdy jak spod ziemi wyrosła przede mną młoda dziewczyna. Trzymała za rękę na oko dwuletniego chłopczyka. – Masz na imię Iwona, prawda? – zapytała mnie znienacka. – Tak, a o co chodzi? – zdziwiłam się. – Jestem Monika. Na pewno o mnie słyszałaś. Byłam dziewczyną Adriana, zanim rozwaliłaś nasz związek – powiedziała, a ja zamarłam na chwilę, ale szybko się opanowałam. – Czego chcesz? – warknęłam – Podobno planujecie z Adrianem ślub… – zaczęła. – Owszem, ale tobie nic do tego – przerwałam jej rozeźlona. – Jasne, że nie. Ale to bardzo poważny krok, na całe życie. A ty chyba nie wiesz wszystkiego o swoim narzeczonym… – zawiesiła głos – Na przykład czego? – A tego, że ma dziecko. To jest Piotruś, jego syn – wypaliła, wskazując na chłopczyka stojącego obok. – Nie żartuj sobie – prychnęłam. – To wcale nie żart. Zobacz, tu jest akt urodzenia Piotrusia, z nazwiskiem Adriana… I oświadczenie, że będzie płacił na niego alimenty. Co miesiąc przelewa mi na konto pieniądze – wcisnęła mi do ręki dokumenty, a ja poczułam, jak oblewa mnie fala gorąca. – Po co mi to pokazujesz? – Dla twojego dobra. Żebyś wiedziała, na czym stoisz. Adrian jest wprost zakochany w synku. Regularnie go odwiedza, bawi się z nim, czyta mu bajki… – zaczęła wyliczać. – No i bardzo dobrze – przerwałam jej. – To tylko utwierdza mnie w przekonaniu, że Adrian jest wspaniałym, odpowiedzialnym człowiekiem i powinnam za niego wyjść. Inni faceci uciekają przed nieślubnymi dziećmi. – Skoro tak, to życzę szczęścia – uśmiechnęła się dziwnie. – Nie dziękuję, żeby nie zapeszać – odparłam i nie czekając, aż się odezwie, wsiadłam do samochodu i ruszyłam z piskiem opon. Już nie uważałam Adriana za wspaniałego człowieka Gdyby w tamtej chwili stał obok mnie, pewnie bym go zamordowała. Powiedziałam tak, bo nie chciałam, żeby jego była dziewczyna zobaczyła, w jak wielki szok wprawiła mnie ta wiadomość. Ależ miałaby satysfakcję… A ja jakoś nie wierzyłam w jej szczere intencje. Czułam, że chce nas poróżnić i odzyskać byłego chłopaka. Nie ujechałam daleko. Byłam tak wściekła i roztrzęsiona, że nie potrafiłam skupić się na prowadzeniu samochodu. Zaparkowałam kilka ulic dalej i zadzwoniłam do Adriana. – Ty pieprzony oszuście, nienawidzę cię – wydarłam się na niego. – O co ci chodzi? – przeraził się moim wybuchem. – O co? O twoje dziecko. Słodziutkiego i ślicznego Piotrusia, którego ponoć kochasz nad życie – krzyczałam. Po drugiej stronie słuchawki zapanowała długa cisza. – Już wiesz? – usłyszałam wreszcie. – Owszem. Twoja Monisia mi go przed chwilą przedstawiła. – Miałem ci powiedzieć – westchnął. – Kiedy? Jeszcze przed ślubem czy dopiero po nim? A może nigdy? – nie odpuszczałam. – Chciałeś mnie oszukać, to podłe, to… – Słuchaj, to nie jest rozmowa na telefon – przerwał mi. – Jak wrócę do domu, wszystko ci wyjaśnię. – Tu nie ma co wyjaśniać. A do domu możesz przyjść. Zapraszam. Ale tylko po to, by spakować swoje rzeczy. Nie zamierzam z tobą rozmawiać – rzuciłam i rozłączyłam się. Adrian przyjechał do mojego mieszkania bardzo późno. Może bał się stanąć ze mną twarzą w twarz, zanim trochę ochłonę, a może najpierw pojechał do Moniki „podziękować” jej za to, co zrobiła. W każdym razie miałam kilka godzin, żeby się nieco uspokoić i przemyśleć pewne sprawy. Nadal byłam na niego wściekła, ale postanowiłam go wysłuchać. Uznałam, że to mu się ode mnie należy. Byłam z nim przecież taka szczęśliwa! Przyszedł skruszony, z wielkim bukietem kwiatów Kajał się, przepraszał. Tłumaczył, że dziecko zostało poczęte tuż przed tym, jak się poznaliśmy; że mnie nie zdradził. A nie powiedział mi o jego istnieniu, bo bał się, że go rzucę. – Kocham cię nad życie. Ale jeśli nie jesteś mi w stanie wybaczyć, to odejdę – powiedział na koniec. Od tamtej pory minęły dwa miesiące. Adrian mieszka u swojej mamy, bo jednak kazałam mu się wyprowadzić. Mimo przeprosin czułam się tak zraniona, że nie mogłam na niego patrzeć. Nawet ślub odwołałam. Ale im dłużej go przy mnie nie ma, tym częściej łapię się na tym, że bardzo za nim tęsknię. Chciałabym, żeby tak jak dawniej wziął mnie w ramiona, pocałował. Od jego mamy wiem, że ciągle ma nadzieję na wybaczenie. Może więc jednak powinnam zadzwonić i powiedzieć, żeby wrócił…? Tylko co będzie dalej? Czy kiedyś wybaczę mu to, że mnie oszukał? I zaakceptuję istnienie jego dziecka? Przecież nie mogę zabronić mu kontaktów z synem. To byłoby nieludzkie… Czytaj także:„Moja siostra znalazła miłość, ja nie. Nakłamałam jej, że narzeczony ją zdradza, bo zjadała mnie zazdrość”„W ciąży z przerażeniem patrzyłam na każdy dodatkowy kilogram. Prawie poroniłam, bo wymiotowałam po każdym posiłku”„Dla żony praca jest ważniejsza niż córka i ja. W naszym domu nie było miłości - póki nie zatrudniliśmy opiekunki”

Dzień dobry mam pytanie -rok temu wyrzuciłam syna z domu bo palił marihuanę i jeszcze handlował -teraz wrócił mówi że nie pali znalazł sobie dziewczynę która jak on twierdzi mu pomogła z tego wyjść .Ale ja nie wierzę bo dalej

To było dwa tygodnie temu, on ma 18 lat bez miesiaca, wyrzuciłam bo chlał , wyzywał mnie i groził. Po którymś tam razie , powiedziałam ze juz go nie wpuszczę i chociaż wyłam pod drzwiami, nie wpuściłam. Chciałam dac mu nauczke i poszedł do babci- w tym samym mieście. Myślałam że sie dogadam z babcią , tymcasem ona sie z nim pieści, śniadanka, obiadki, wnusiu to wnusiu tamto, wnusiu masz na fryzjera, jak nie wróci tak jak sie z nią umówił to go ochrzani, ale pozwoli znów wyjść. Ostatni weekend nie wrócił do babci na noc w ogóle, wyłaczył telefon. Ja szpitale, policja, izba wytrzezwień. On wraca do domu babci o 10 i beztrosko stwierdza " u dziewczyny byłem" Babcia sie podarła na niego, strzeliła kazanie, ale nie powiedziała won - masz jeszcze ojca-proś tate może pozwoli ci sie u siebie zatrzymac . Tak! Proś! Bo jak ojciec chciał z nim porozmawiac to syn nie miął casu, kupił mu doładowanie do telefonu żeby zadzwonił i mame / mnie / przeprosił i zeby dzwonił do męża. Nie zadzwonił. Dobrze mu u babci, bo babcia go nie łapie jak leci na dno. A ja łapałam, choćby tym cholernym wywaleniem z domu. Obecnie znalazł sobie przyjaciela, bezrobotnego alkoholika lat 40 i u niego przesiaduje. Ja już nie daje rady, tęsknie za nim ,ale nie mogę sie ugiąc . To on ma przeprosic, obiecac poprawę i prosić o powrót do domu, ale jak wspomniałąm- u babci mu dobrze. Zero obowiązków, żarcie pod nos, ciuchy uprane, tyle dobrego ze do szkoły chodzi-ale tylko jest obecny ,nic poza tym. Z półrocza 6 luf nie poprawionych, na koniec roku 7 zagrożeń. Nie chodzi do nauczycieli nie pyta. Ja ludzie juz nie daje rady , mam straszne myśli samobójcze, życie temu dziecku poświęciłam a on mi leci w dół z predkością światła. Do tego babcia stale chodzi i jojczy "jak można dziecko wyrzucić swoje"- na pewno jojczy i przy nim. No to jak on ma chcieć mnie przepraszac? Ona nie rozumie że czasami trzeba kochac twardo... Niech mi ktoś pomoże, coś doradzi, bo czuję że za moment oszaleję.

Po kilku latach stanęła w progu syna z walizką w ręku i oznajmiła, że się wprowadza. Młodzi małżonkowie w pierwszej chwili sądzili, że Krystyna sobie żartuje, jednak po wejściu do mieszkania poleciła synowi wyjście na korytarz i zabranie reszty pakunków.

Mój syn ma 21 lat i nadal na mnie wisi. Co tu dużo mówić – jest dość niepoważny, arogancki i zapatrzony w siebie. Nie wiem, jak udało mi się wychować tak samolubną osobę. Myślę, że wynika to z tego, że wychowywałam go sama, bez męża. Marek nie tylko żył sobie beztrosko na mój koszt, ale też obdarował mnie wnuczką. Nie chciał się jednak ożenić i nie spieszył się z uznaniem dziecka. Postanowiłam naprawić jego błędy – pomagałam finansowo wnuczce i często się nią zajmowałam. Dobrze, że jej mama to świetna dziewczyna – wciąż wstydzę się przed nią za syna. A Marek wie tylko, jak wziąć ode mnie pieniądze na rozrywkę, naukę i nowe ubrania. Uważa, że skoro mam własną firmę, to nie brakuje mi pieniędzy. Ale nie rozumie, że na te pieniądze muszę ciężko zapracować. Szczerze mówiąc, jestem tym wszystkim zmęczona. Postawiłam synowi warunek – jeżeli do końca studiów nie znajdzie pracy – może zabierać swoje rzeczy. A jeżeli zacznie pracować, dam mu czas, żeby stanął na nogi i dopiero wtedy poproszę, żeby się ode mnie wyprowadził. Do samego ukończenia studiów Markowi nie udało się znaleźć żadnej pracy. A dokładniej, to nawet jej nie szukał, bo myślał, że żartuję. Ale ja byłam śmiertelnie poważna – spakowałam jego walizkę i poprosiłam, żeby wieczorem już go nie było w moim domu. Bo co mi pozostało? Syn strasznie się obraził i poszedł przenocować u znajomych. No cóż, kiedyś mi podziękuje i zrozumie, że to wszystko było tylko dla jego dobra. Mam nadzieję. Chcę wierzyć, że postępuję właściwie. Jeżeli go nie zmuszę, to się nie zmieni. Zdecydowanie musi dorosnąć i zacząć odpowiadać za siebie i swoje czyny.

Pewien staruszek zamieszkał z synem, synową i czteroletnim wnukiem.Ręce mu drżały, oczy słabo widziały, jego chód był chwiejny.Rodzina jadła razem przy tym samym stole, ale stare, drżące ręce i słaby wzrok dziadka utrudniały ten proces. Groszek spadał z łyżki na podłogę, gdy trzymał w rękach szklankę, mleko rozlewało się na obrus.Syn i synowa coraz bardziej Witam, radzę by udała się Pani na rozmowę do specjalisty psychoterapii uzależnień( nie jest wymagane skierowanie) w ramach NFZ bezpłatnie może Pani taką rozmowę odbyć w Poradni Leczenia Uzależnień, lub odpłatnie prywatnie. Specjalista udzieli Pani informacji i wskazówek w tym temacie, jak rozmawiać , jak z nim postępować co ustalić skoro wrócił do domu i na jakich zasadach. Ważne by skorzystała Pani z takiej pomocy, gdyż ten problem nie jest rozwiązany, możemy także polemizować czy miłość leczy z nałogu. W uzależnieniu są także Nawroty choroby, ważne by przy pomocy specjalisty dowiedziała się Pani jak z nim postępować dalej, czego ma Pani prawo wymagać, jaka pomoc uzyska Pani dla siebie w tej sytuacji. Pozdrawiam serdecznie, zachęcając do spotkań z psychoterapeutą. . 401 21 360 98 344 109 242 44