🌓 Jak Żyją Dzieci W Australii

Australijski sen: dom na przedmieściach, minimum 3 sypialnie i ogród z miejscem do urządzenia barbecue. Tradycyjny australijski sen spełniony być powinien na działce wielkości ćwierć akra (ok. 1000 m2). Czy ten sen ma dzisiaj odbicie w rzeczywistości? Moim zdaniem więcej niż mogłoby się wydawać. Australijczycy mieszkają bowiem w domach. Ktoś mógłby zapytać: Skąd w takim razie te zdjęcia australijskich miast z wysokimi wieżowcami? Tak wygląda tylko ścisłe centrum miasta. W każdym australijskim mieście, nawet w Sydney czy Melbourne już kilka kilometrów za centrum zaczynają się osiedla domków jednorodzinnych i ciągną kilometrami. Tym sposobem miasta rozrastają się do ogromnych (powierzchniowo) rozmiarów i odległość od jednej „rogatki” do drugiej może nawet przekraczać 100 km. Przedmieścia Przedmieście (ang. suburb) jest podstawową jednostką podziału terytorialnego kraju (choć nie ma nic wspólnego z lokalnym samorządem). W adresach zamieszkania nie wpisuje się bowiem ani nazwy miasta, ani nazwy jednostki samorządowej ale właśnie przedmieście/dzielnicę. Jeżeli w Melbourne ktoś zadaje ci pytanie: gdzie mieszkasz? to chodzi mu o przedmieście właśnie. [note]Sama nazwa ulicy nie jest żadnym wyznacznikiem adresu w Australii. Ulice o tej samej nazwie mogą znajdować się w wielu różnych dzielnicach tego samego miasta. Dodatkowo trzeba pamiętać również, że ważny jest rodzaj ulicy (street, road, avenue, court, lane i jeszcze parę innych), jako że w jednej dzielnicy możemy spotkać różne ulice o tej samej nazwie własnej ale innym przyrostku (np. Flinders Street oraz Flinders Lane)[/note] Działki budowlane położone blisko centrów miast już dość dawno zatraciły ideał „australijskiego snu”. Już dzielnice wytyczane kilkadziesiąt lat temu mają pełnowymiarowe działki wielkości ledwie 600-700 m2. Poniżej kilka zdjęć typowych australijskich technologii budowy domów: Technologie budowy Podwójna cegła Tradycyjna technologia przywieziona przez europejskich kolonistów, świetnie nam znana z Polski. Większość starych domów w wewnętrznych dzielnicach miast zbudowana jest z podwójnej cegły. Ceny tych nieruchomości są obecnie częściej 7 niż 6-cyfrowe. W Australii Zachodniej jest to do dzisiaj dominujący typ zabudowy, w innych stanach technologia ta jest obecnie marginalna. Brick veneer Technologia oparta na drewnianym szkielecie domu, obudowanym pojedynczym murem z cegły. Konstrukcja dachu nie opiera się na murze, ale na szkielecie. W przypadku wysokich piętrowych domów stosuje się czasami dodatkowe wzmocnienia szkieletu metalowymi słupkami. Technologia za została wymyślona i rozwinięta w stanie Wiktoria w Australii i stąd rozprzestrzeniła się na resztę kraju i poza Australię. Zaletą domu „brick veneer” jest oczywiście niższy koszt budowy. Największa wada to niestety kiepska izolacja termiczna, mniejsza trwałość oraz większa podatność na działanie szkodników, szczególnie termitów. Większość obecnie budowanych domów to właśnie „brick veneer”. Weatherboard Dom o konstrukcji drewnianej, w którym zamiast zewnętrznego muru zastosowane drewniane panele. Drewniane domy zyskały większą popularność na północy kraju, szczególnie w stanie Queensland. Istnieje również szereg technologii pochodnych od „weatherboard”, gdzie zewnętrzna warstwa drewniana zastępowana jest różnego rodzaju panelami lub styropianem pokrytym tynkiem. dom „weatherboard”, Oakleigh, Wiktoria Betonowiec W latach 50-tych XX w. powstało szereg dzielnic zabudowanych domkami z gotowych betonowych elementów, produkowanych w fabrykach domów. Był to sposób na tanią budowę domów przeznaczonych głównie pod mieszkania komunalne (ang. comission houses). Paradoksalnie te tanie betonowe domki okazały się być konstrukcjami trwalszymi niż inne, jednak z powodu faktu, że domy te są stosunkowo małe (poniżej 100m2 powierzchni) oraz kojarzą się z budownictwem komunalnym są stopniowo wyburzane i zastępowane głównie tradycyjnymi domkami „brick veneer”. dom z płyt betonowych, Ashwood, Wiktoria Dom z widokiem na morze Szczególną estymą cieszą się w Australii nieruchomości położone nad morzem (ang. waterfront). Jest to rodzaj całkowitego spełnienia australijskiego marzenia: posiadać dom, którego salon kończy się tarasem z widokiem na morze. Takich domów w Australii, która ma rozwiniętą i niesłychanie długą linię brzegową są oczywiście setki tysięcy, ale we wszystkich miastach te właśnie nieruchomości zaliczane są do najdroższych. dom z widokiem na zatokę Port Phillip, Brighton, Wiktoria Units Rozrost miast powoduje naturalne tendencje do wzrostu cen działek położonych względnie blisko centrów miast. Naturalne staje się również, że dotychczasowe działki dzielone są na mniejsze i oto zamiast dużego domu z jeszcze większym ogrodem pojawiają się domki typu „townhouse”, z dużo mniejszym kawałkiem ogródka. Na rynku tego typu nieruchomości funkcjonują już nie jako dom („house”), ale jako mieszkanie („unit”). Terrace houses Domki typu „terrace house” (zabudowa zapożyczona z Anglii) są najbardziej charakterystyczne dla wewnętrznych dzielnic Melbourne oraz Sydney i powstały głównie w 2-giej połowie XIX wieku na fali szybkiej rozbudowy miast w czasie gorączki złota. W innych australijskich miastach jest ich mniej, a w Brisbane nie występują wcale, gdyż władze stanu Queensland obawiając się tworzenia slumsów na terenie miasta ograniczyły minimalną szerokość parceli do 10m. parterowe „terrace houses”, Prahran, Wiktoria Najbliższym polskim odpowiednikiem „terrace house” byłby chyba „szeregowiec”. Terrace houses, pierwotnie budowane jaka tanie domki dla klasy robotniczej, dzisiaj osiągają – z racji swojego położenia w pobliżu centrum – wysokie ceny. Jeszcze kilkadziesiąt lat temu masowo burzone ustępowały miejsca blokom mieszkalnym, dzisiaj są najczęściej objęte ochroną jako zabytki. terrace houses, South Melbourne, Wiktoria Queenslander Typowy dla stanu Queensland duży drewniany dom zbudowany na palach. Taka konstrukcja ma zapewnić lepszą wentylację oraz zabezpieczenie przed zalaniem domu w razie powodzi. Apartments Coś co po polsku nazywamy po prostu „bloki mieszkalne” w Australii nazywane jest szumnie „apartment blocks”, ale w gruncie rzeczy oznacza to samo. Nie jest ich w Australii specjalnie wiele. Wysokie wieżowce z apartamentami w zasadzie ograniczają się do centrów miast i dzielnic bezpośrednio do nich przylegających (np. najwyższe budynki Australii: Eureka Tower w Melbourne oraz Q1 w Gold Coast są apartamentowcami), natomiast więcej jest bloków 1-3 piętrowych, głównie w dzielnicach „wewnętrznych” (do ok. 20 km od centrum w Melbourne, w Sydney nieco dalej). blok w stylu „art deco”, Middle Park, Wiktoria Temu typowi zabudowy, jakkolwiek absolutnie sprzecznemu z „australijskim stylem życia” wróżona jest świetlana przyszłość i już dzisiaj bardzo wiele osób, szczególnie par typu DINK (double income no kids – dwie pensje i bez dzieci) wybiera takie właśnie mieszkania, gdyż zwykle zlokalizowane są „blisko miejsca akcji” (czytaj: nie trzeba jechać pół godziny samochodem do najbliższego pubu). bloki w Middle Park, Wiktoria apartamentowce na St Kilda Road, Melbourne, Wiktoria apartamentowiec Eureka Tower (297m), Southbank, Wiktoria Commision blocks Pod tą nazwą kryją się bloki mieszkalne jakby żywcem wyjęte z najgłębszego komunizmu i przeniesione na antypody. Są niestety bardzo widoczne w panoramie miasta i z jakichś dziwnych powodów budowane we względnie drogich dzielnicach (nieodległych od centrum). Są to mieszkania socjalne dla najuboższych, w dużej części tych, którym pracować się nie chce, albo zwyczajnie nie opłaca. blok mieszkań komunalnych, South Melbourne, Wiktoria Zapraszam do obejrzenia kilku fotoreportaży z australijskich przedmieść: w Melbourne w Sydney

W Australii jest bardzo dużo różnych zwierząt. Niektóre z nich żyją tylko tam i nie można ich spotkać na żadnym innym kontynencie. Takie zwierzęta to endemity. Najbardziej znane

Przemo wyszperał gdzieś dla mnie ten artykuł. Jest on na temat wychowania dzieci wg super niani: Mogę tylko potwierdzić, że w Australii dziecko jest najważniejsze i że się go nie krytykuje na prawie każdym kroku lub chwali razem z krytyką. Powiedzenie „dobry chłopiec” lub „dobra dziewczynka” to standardowa pochwała każdego dziecka, gdy zrobi coś dobrego. Do tego nawet jeżeli coś przeskrobie, bo to przecież tylko dziecko, próbuje się znaleźć pozytywną część negatywnego zachowania. Myślę, że to jest różnica wychowania nas rodziców. Mi samej czasami trudno przestawić się takie pozytywne wiedzenie dziecka, a Australijczycy mają to w krwi. Często śmieszy mnie jak w kuchni szykując sobie górę sałatki lub odgrzewając rybę słyszę „Dobra dziewczyna” (w domyśle jedząca zdrowsze jedzenie niż Australijczycy). Od Hindusa lub innej narodowości takiej pochwały już nie otrzymam. Tagi dzieci

Dozwolony okres pobytu w Australii z wizą ETA i okres ważności. Po zatwierdzeniu wniosku o wizę ETA online, będziesz mógł wielokrotnie podróżować do Australii w ciągu jednego roku jej ważności. Możesz wjeżdżać i powracać do Australii dowolną ilość razy, jednak każdy pobyt w Australii może trwać maksymalnie 90 dni.

dlaczego tak wiele niebezpiecznych zwierząt żyje w Australii? – Lucy, lat siedem, Kent, Wielka Brytania na świecie jest wiele niebezpiecznych zwierząt. Niektóre są niebezpieczne, ponieważ rozprzestrzeniają choroby, jak komary, które mogą przenosić malarię. Inne są niebezpieczne, ponieważ mają zabójczy jad, jak niektóre rodzaje węży. Co ciekawe, Australia ma tylko 66 jadowitych gatunków, podczas gdy Meksyk ma 80, A Brazylia 79. Jednak Australia ma te z najbardziej śmiercionośnym jadem., Meduza pudełkowa, ślimak marmurkowy, ośmiornica o niebieskich obrączkach i stonefish znajdują się w pierwszej dziesiątce najbardziej jadowitych zwierząt świata, a wszystkie żyją w Australii. ośmiornica o niebieskich pierścieniach jest jednym z najbardziej jadowitych morskich stworzeń na świecie. YUSRAN ABDUL RAHMAN / jeszcze bardziej imponująca, Australia jest domem dla 20 z 25 najbardziej jadowitych węży na świecie, w tym wszystkich z 11 najlepszych. Najbardziej jadowity wąż świata, Tajpan śródlądowy nie występuje nigdzie indziej na Ziemi., Jest również nazywany dzikim wężem i niesie wystarczająco dużo jadu w jednym ukąszeniu, aby zabić około 250 000 myszy. ale dlaczego w Australii jest tyle zwierząt, które są bardzo jadowite? Aby odpowiedzieć na to pytanie, spójrzmy, jak Australia skończyła z tak wieloma rodzajami niebezpiecznych węży. Wstecz w czasie najpierw musimy cofnąć się o 180 milionów lat. W tym czasie w historii Afryka, Ameryka Południowa, Indie, Australia i Antarktyda zostały połączone razem., Ta masa lądowa stopniowo się rozpadała, najpierw Afryka i Ameryka Południowa, następnie 40 milionów lat później Indie i Madagaskar. Australia i Antarktyda rozpadły się ostatecznie około 100 milionów lat temu. dziś jadowite węże znajdują się we wszystkich tych miejscach – poza Antarktydą, gdzie jest dla nich za zimno. Na pierwotnej połączonej masie lądowej uważa się, że istniała populacja przodków węży, która była jadowita. Zostały one rozdzielone, gdy masy lądowe się rozpadły., Curious Kids to seria konwersacji, która daje dzieciom szansę uzyskania odpowiedzi na pytania dotyczące świata przez ekspertów. Jeśli masz pytanie, na które chciałbyś odpowiedzieć ekspert, wyślij je do [email protected] nie będziemy w stanie odpowiedzieć na każde pytanie, ale zrobimy co w naszej mocy. podczas gdy na innych kontynentach występuje obecnie kilka różnych rodzajów węży, Australijskie węże należą niemal w całości do jednej grupy, zwanej elapidami., Są to grupy węży, które wstrzykują swoją ofiarę jadem z wydrążonych, stałych kłów. inne kontynenty mają kilka przodków, które mogły lub nie mogły być jadowite, ale Australijskie 140 gatunków węży lądowych i 30 morskich wyewoluowało z jednego jadowitego przodka. Ewolucja wyobraź sobie węża, który używa jadu do zabijania swojej ofiary. Gdyby wszystkie węże miały jad o tej samej mocy, byłyby w stanie zabić ofiarę tylko określonego typu lub wielkości. Ale zazwyczaj jest różnica w sile jadu każdy wąż ma., Ta różnorodność jest jak ludzie są różne wysokości, lub mają różnej wielkości stóp. więc wąż z jadem, który jest nieco silniejszy, będzie w stanie zabić ofiarę, której inne węże nie mogą. Będzie w stanie zjeść więcej pokarmu – wystarczająco dużo, aby przetrwać i rozmnażać się, przekazując silny jad swoim dzieciom. Węże te byłyby w stanie przetrwać lepiej niż te z mniej silnym jadem, więc posiadanie silnego jadu staje się coraz bardziej powszechne. To właśnie nazywamy procesem ewolucji. przybrzeżny wąż Tajpan., stefan seiden/ ponieważ liczy się każdy posiłek, zwłaszcza, że niektóre węże żyją w gorących, suchych środowiskach, gdzie nie ma zbyt wiele zdobyczy, jad musi być niezwykle skuteczny, aby zapewnić, że zdobycz nie ucieknie ani nie zaszkodzi wężom. A w miarę jak zdobycz ewoluuje w sposób przeciwdziałający działaniu jadu, węże ewoluują w sposób, aby ich jad był jeszcze silniejszy. jest prawdopodobne, że Australia ma najbardziej niebezpieczne zwierzęta, ponieważ ich jedyni przodkowie byli również niebezpieczni, choć nie tak silni. Jednak bardzo niewiele australijskich zwierząt faktycznie powoduje śmierć., Więc nawet jeśli Australia ma najbardziej śmiercionośne gatunki na świecie, jest mało prawdopodobne, że zostaniesz przez nich skrzywdzony, zwłaszcza, że gryzą ludzi tylko w samoobronie. wysyłając pytania do ciekawskich dzieci, upewnij się, że podajesz imię, wiek i miejscowość. Możesz: email [email protected] Instagram @Theconversationdotcom

W wielu miejscach na świecie został sztucznie introdukowany, m.in. w Australii, Nowej Zelandii, a także obu Amerykach. Dzika miłość Mniej więcej w okresie od listopada do stycznia, a nawet lutego trwa huczka, czyli okres rui. Samce wówczas walczą o samice. Po zapłodnieniu dochodzi do ciąży, która trwa około 120 – 140 dni.

(z łac. _ab origine _– „od początku”, czyli „ci, którzy byli tu od początku”) – rdzenni mieszkańcy do Australii około 40-65 tys. lat temu, prawdopodobnie z południowo-wschodniej Azji, przez pomost wyspowy dzisiejszej Indonezji i wyspę Nową Gwineę . Prowadzili koczowniczy tryb życia. Byli uzależnieni od otaczającego ich środowiska i bardzo z nim związani. Do ich podstawowych zajęć należały: łowiectwo i zbieractwo, a w rejonach nadbrzeżnych także Aborygeni zamieszkują głównie słabo zaludnione i nieurodzajne obszary Australii Zachodniej , Queenslandu i Terytorium Północnego .Mieszkaja również w slumsowych dzielnicach wielkich sobie to bardziej zwizualizować, bardzo polecam senny, ale dosadny film z 2009 roku pt. ”Samson i Delilah” Warwicka Thorntona, pokazujący wręcz dokumentalnie, pare młodych bohaterów Aborygenów funkcjonujących we współczesnym świecie. Oprócz poetyckiego ujęcia relacji między nimi, doskonale pokazano tam kondycję znakomitej większości tego ludu żyjącego obecnie w bród, uzależnienia – i brak perspektyw na zmianę w tym filmie widoczne sa wręcz społecznieAborygeni do tej pory nie zasymilowali się w społeczeństwie. Faktycznie, jeśli ich widać, to na ulicy, przeszukujących kosze, żebrzących i włóczących się bez można się zastanawiać, czy niemożność asymilacji tego ludu jest związana z mentalnym uwarunkowaniem, czy odwrotną reakcją na bestialskie wręcz wieloletnie zmuszanie ich do tego przez kolejne rządy australijskie. Troche osobiście optowałabym za tym pierwszym, chociaż zasługa kolonistów była w wyniszczaniu plemion aborygeńskich wiele lat, polowanie i zabijanie Aborygenów w Australii było legalneStrzelano do nich jak do kangurów, a z oficjalnej księgi fauny i flory australii wypisano ich jako ludzi posiadających wolną wolę i zdolność logicznego myślenia dopiero w połowie lat 60-tych XX wieku. Wydaje się to być absolutnie przedziwne: jak to w ogóle możliwe w kraju posiadającym korzenie europejskie (gdzie wprawdzie byli chłopi pańszczyźniani, ale zdecydowanie uznawano ich za ludzi), historie niewiele dłuższą niż 200 lat, że dopiero w XX wieku i to w drugiej połowie w tym kraju rasę ludzką uznano za ludzką. Coż, biali Australijczycy, potomkowie brytyjskich kolonistów nie tylko taką, stosunkowo świeżą historię, maja za sobą z której niekoniecznie mogą być dumni. Może to wszystko dlatego, że niewiele można wymagać od kraju, który został zbudowany rękami kryminalistów i bandytów wszelkiej maści. Jakie korzenie, takie tendencje abstrahując od głównego wątku, odsyłam do innego filmu: Oranges and Sunshine z 2010 roku z jak zwykle rewelacyjną Emily Watson, który opisuje historie dorosłych już byłych brytyjczyków, których przywieziono jako dzieci z domów dziecka statkami do Australii obiecując pomarańcze rosnące na drzewach, jazdę konną do szkoły, rajską pogodę i plaże, w efekcie dając im jedynie możliwość niewolniczej pracy w zamian “spłaty długu za podróż”. Film oparty jest na faktach, akcja dzieje się w latach 80-tych, a ostatni taki transport do Australii mial miejsce w połowie lat 60-tych…I pomyśleć, że Australia teraz to tygiel narodów, kultur, religii i wręcz granicząca z absurdem poprawność polityczna…. (nie wspominając o doktrynie „białej Australii”- bo to było dawno, i też nie ma się czym chwalić)I kończąc dygresję na temat specyficznego kolonializmu mającego miejsce jeszcze w XX wieku, odbywającego sie za przyzwoleniem władz i brytyjskich i australiskch – odsyłam na przykład do muzeum w Sydney. Gdzie można o tym poczytać i pooglądać zdjęcia dotyczące tych dzisiajA wracając do Aborygenów: w chwili obecnej, różne źrodła róznie podaja. Ich liczba szacowana jest na 300 – 500 tysięcy. Warunki życia, powodują, że średnia długość ich życia jest o 17 lat krótsza niż innych ludzi żyjących w 2009 roku, a Gazecie Wyborczej można było przeczytać artykuł pt. Aborygeni uchodźcami w Australii :“W Australii to rzecz bez precedensu. Aborygeński lud Alyawarra domaga się statusu uchodźców, argumentując, że wojskowy rygor wprowadzony po interwencji rządu w 2007 roku sprawił, że rdzenni mieszkańcy są bezbronni i pozbawieni praw. – Nie mamy nic do powiedzenia. Czujemy się jak wyrzutki” – mówi Richard Downes, rzecznik ludu ludowi Alyawarra przyznaje ONZ. – Podjęte przez rząd środki dyskryminują Aborygenów. W Australii jest głęboko zakorzeniony rasizm – powiedział wczoraj James Anaya, wysłannik ONZ ds. mniejszości etnicznych. – Podjęte kroki jawnie dyskryminują społeczność aborygeńską, naruszają jej prawa do samostanowienia i napiętnują już i tak napiętnowanych ludzi – Crock, profesor uniwersytetu w Sydney i specjalistka od praw człowieka, uważa jednak, że Aborygeni nie mają większych szans na uzyskanie statusu uchodźców. Jest on ściśle określony przez międzynarodowe prawo i odnosi się jedynie do osób, które przekroczyły granicę. Jest to wniosek czysto polityczny, który ma na celu zwrócenie uwagi na problem i zakłopotanie rządu – Australii Anaya przyjechał na zaproszenie premiera Kevina Rudda, by zbadać sprawę interwencji poprzedniego, prawicowego rządu na terenach rdzennych ludów. Po ukazaniu się w 2007 r. wstrząsającego raportu na temat wykorzystywania seksualnego dzieci w społecznościach Aborygenów ówczesny premier John Howard wysłał tysiące żołnierzy i służb porządkowych do 73 aborygeńskich wiosek, w tym na tereny zamieszkałe przez lud zawieszono też ustawę zakazującą dyskryminacji rasowej, co według wielu Aborygenów zostało przyjęte właśnie jako przejaw dyskryminacji. Władze wprowadziły też absolutny zakaz spożywania alkoholu i rozpowszechniania pornografii. Zasiłki obcięto, żeby były wydawane na żywność i ubrania, a nie na alkohol. Rząd przekazał 7 mln australijskich dolarów na budowę nowych spotkał się jednak ze zdecydowanym sprzeciwem samych Aborygenów. Zeszłoroczny raport jednej z organizacji pozarządowych potwierdza, że nie udało się nawiązać współpracy z mieszkańcami wiosek. Miesiąc temu ponad stu Aborygenów protestowało niedaleko Alice Springs przeciwko warunkom mieszkaniowym. Impulsem do protestu były rzeki ścieków przepływające przez osady. – Czuję się poniżony, bo zabrali nam wszystkie prawa. Mamy dość traktowania nas jak dzieci – mówił Banjo Morton, jeden z pół miliona Aborygenów stanowi tylko 2 proc. ludności całej większość z nich żyje w strasznej nędzy w swoich osadach wewnątrz kraju. Społeczność rdzennych mieszkańców kontynentu trapi alkoholizm, przemoc. Częste są przypadki wykorzystywania seksualnego dzieci. Aborygeni, których organizmy, podobnie jak np. Indian, źle radzą sobie z alkoholem, bardzo łatwo się od niego uzależniają. Odsetek molestowanych dzieci w tych zamkniętych społecznościach jest sześciokrotnie wyższy niż w miastach. Warunki mieszkalne też są straszne – wiele rodzin tłoczy się po 20 osób w małych chatach, bez wody i elektryczności. Co piąty więzień w Australii jest właśnie Aborygenem (mimo że stanowią tylko 2 proc. populacji).Pomimo miliardów dolarów wydanych przez działającą w latach 1990-2004 australijską Komisję ds. Aborygenów i Mieszkańców Wysp Cieśniny Torresa (ATSIC) wioski borykają się ze strasznymi problemami zdrowotnymi. Wiele osób cierpi na cukrzycę, a śmiertelność niemowląt jest znacznie wyższa niż gdzie indziej. Przeciętny Aborygen żyje 17 lat krócej niż biały Aborygenów to jeden priorytetów centrolewicowego rządu premiera Kevina Rudda. Niedługo po objęciu urzędu w 2007 r. wygłosił historyczną mowę w parlamencie przepraszając za wszystkie krzywdy, których doznali z rąk białych osadników od 1788 roku. Odmówił jednak wycofania decyzji swego poprzednika, konserwatysty Johna Howarda, o interwencji wojskowej, czym wywołał falę niezadowolenia. “Aborygeni chca być uchodzcami w AustraliiCo jedynie oznacza, że problem nie zniknął i prawdopodobnie miną jeszcze lata świetlne, zanim rzady uporaja się z tym kawałem wstydliwej historii i teraz w publicznej telewizji rzad prowadzi kampanię na rzecz Aborygenów, kilka razy dziennie można obejrzeć spot, krótki, lecz dosadny o tym, że ci ludzie z reguły nie dożywają 65-tego roku życia, a co drugie dziecko umiera i nie dożywa piątego roku życia. Są sugestywne i piękne zdjęcia a w międzyczasie pojawia się zdanie, “to nie jest Etiopia, to Australia”. No, z jednej strony, z drugiej – to, o czym już tutaj wspomniano: być może mentalnie rasa ta jest tak odmienna od wszystkich innych, że zasyminować się nie potrafi i nie chce, a cierpi teraz (i od lat) dlatego, że w takim świecie jaki ją tacza nie bardzo jest dla niej żeby to ocenić to trzeba by być psychologiem, socjologiem, znać temat o wiele lepiej niż zna go amatorski obserwator…Amatorski obserwator może sobie tak gdybać, patrząc chociażby na dostępna wszedzie sztukę etniczną, która zdaje się nie zmieniać od stuleci. Za sztukę skądinąnd bardzo interesującą. Odsyłam do galerii, przynajmniej do oberzenia paru stron internetowych: sposób widzenia świata, przyrody, stosunek do życia i małego wszechświata są niezmiernie fascynujące w kulturze Aborygenów. Małego, bo przecież niewykraczającego poza granice wyznaczone oceanicznymi wodami. Wszechświata, bo w tym lądzie, szczególnie w jego centralnej suchej, wyzłoconej słońcem części zdaje się być zawarte wszystko co konieczne do życia i transcendentnie istotne dla Aborygenów. Może tak nieekspanywne ludy i tak mocno związane z przyrodą i ziemią skazane są marginalizowanie ich i, nawet wbrew checiom, spychanie ku powolnemu wymarciu?Można póki co ich podglądać, we w miare pierwotnych i nieskażonych środowiskach: w rezerwatach, dostępnych dla który najsilniej związany jest z aborygeńską kulturą jest Terytorium Północne. W Parku Narodowym Kakadu na przykład znajdują się malowidła naskalne z czasów, kiedy Aborygeni osiedlali te obszary. Średnio 470 kilometrów od Alice Springs, głównego turystycznego miasta regionu, znajduje się słynny monolit, który zmienia barwę w zależności od pory dnia i kąta padania na niego promieni słonecznych. Jest to święta góra Aborygenów– z całą pewnością każdy zna tą górę. przynajmniej ze zdjęć. I nawet patrząc jedynie na nie, można zrozumieć stosunek Aborygenów do niej, można zobaczyć / poczuć tą magie, która się wokół niej roztacza…

. 421 9 20 160 444 168 70 279

jak żyją dzieci w australii